terça-feira, 22 de junho de 2010

À La Bibliotecário de Babel #1

Desafio de Hoje:
15:00- Ovídio contra Keats

O quê? Não vês como o ano se desenrola em quatro fases
no seu percurso, à imitação da nossa própria vida?
Pois, no início da Primavera é terno e lactente, semelhante
à idade da meninice. Então, a erva jovem, sem vigor, é
rechonchuda e tenra, e delicia os lavradores com esperanças.
Então, há flores por toda a parte, e com as cores das flores
brinca o nutriente prado, e não há ainda pujança nas folhas.
Depois da Primavera, o ano, mais robusto, passa ao Verão,
e torna-se um jovem forte. Na verdade, não há estação
mais robusta, nem outra mais luxuriante, nem mais ardente.
Sucede o Outono, que, pondo de lado o ardor da juventude,
é maduro e calmo, moderado, a meio caminho entre jovem
e velho, mas já com as suas têmporas salpicadas de cãs.
E lá chega o Inverno, a tremer de frio, senil, o passo trémulo,
despojado de cabelo, ou então, se algum tiver, todo branco.

Ovídio, Metamorfoses 15.199-213
Cotovia, Lisboa: 2007. (trad.: Paulo Farmhouse Alberto)

['Quid? non in species succedere quattuor annum/ adspicis, aetatis peragentem imitamina nostrae?/ nam tener et lactens puerique simillimus aevo/ vere novo est: tunc herba recens et roboris expers/ turget et insolida est et spe delectat agrestes;/ omnia tunc florent, florumque coloribus almus/ ludit ager, neque adhuc virtus in frondibus ulla est./ transit in aestatem post ver robustior annus/ fitque valens iuvenis: neque enim robustior aetas/ ulla nec uberior, nec quae magis ardeat, ulla est./ excipit autumnus, posito fervore iuventae/ maturus mitisque inter iuvenemque senemque/ temperie medius, sparsus quoque tempora canis./ inde senilis hiems tremulo venit horrida passu,/ aut spoliata suos, aut, quos habet, alba capillos.]

Four Seasons fill the Measure of the year;
Four Seasons are there in the mind of Man.
He hath his lusty spring when fancy clear
Takes in all beauty with an easy span:
He hath his Summer, when luxuriously
He chews the honied cud of fair spring thoughts,
Till, in his Soul dissolv'd they come to be
Part of himself. He hath his Autumn ports
And Havens of repose, when his tired wings
Are folded up, and he content to look
On Mists in idleness: to let fair things
Pass by unheeded as a threshhold brook.
He hath his Winter too of pale Misfeature,
Or else he would forget his mortal nature.

in Keats - The Complete Poems.
Londres, 1970: Longman. (Ed.: Miriam Allott)

Sem comentários:

Enviar um comentário