sábado, 9 de fevereiro de 2013

Píndaro · Ísthmica Séptima


Qual, feliz Theba, dos longínquos
belos hábitos mais teu coração
alegra? que junto aos bronzes soantes do throno
de Damátara um dia com seus cabelos longos
ergueste Diónysos? ou que feito ouro à meia noite
chovido recebeste o mais poderoso dos deuses
quando às portas de Amphytrúon
se pôs e com a esposa deu a Hérakles o nascer?
ou com Tirésias de cerrados conselhos?
ou com Iólao cavaleiro astuto?
ou com os Semeados incansáveis lanceiros? ou quando, mais os seus poderosos
gritos Adrasto enviaste orfão
de incontáveis companheiros para Argos dos cavalos?
ou que a Dórica colónia fixaste
no tornozelo direito
dos Lakedemónios, e tomaram Amýklas
os Aiguidas teus herdeiros pelos oráculos Pýthios?        
mas porque a antiga
graça dorme, e os mortais não recordam
aquilo que o topo da sciência mais brilhante
com famosas torrentes de palavras não atinge,
celebra agora com um doce hymno
Strepsíades · pois levou em Isthmos
a vitória do pancrácio, assustador é ver sua força e
formosura · conduz a virtude sem repugnar a beleza.
brilha com as de negras tranças, as Musas,
e com seu  tio homónymo partilhou o ramo —
com quem Ares o de escudo de bronze a morte misturou,
a honra porém aos bons é juxtaposta.
fica pois a saber que quem nesta nuvem a
intempérie de sangue da amada pátria afasta,
ruína trazendo contra o inimigo exército,
à raça dos cidadãos a enorme fama aumenta
e está vivo quando morto.
tu assim, filho de Diótodo, o guerreiro
Meleagro louvando, e também Hektor louvando,
Amphiaraos também,
florida respiraste a juventude
a combater na companhia da vanguarda, onde os melhores
sustêm a bélica discórdia com as últimas esperanças ·
sofri porém um ataque indizível: mas agora
O Que Tem a terra calmaria proveu
depois da tempestade. cantarei com o cabelo em grinaldas
harmoniosas. que dos imortais a inveja não destrua
o deleite que a cada dia caço
e conduzo até à velhice e ao destinado
tempo. morremos igualmente todos,
mas o demónio é desigual. a grandeza se alguém
a vislumbra, é pouco para chegar ao assento dos deuses
de bronze: assim o alado Págaso atirou
o seu déspota que queria às celestiais moradas
chegar, Bellerophonte, e conversar
com Zeus. o que é para além da justiça
doce é mais amargo ainda no fim.
Mas a nós, tu que com dourado cabelo floresces, dá-nos, Lóxias,
nos teus desafios
uma florida Pýthica grinalda.

Píndaro. Ísthmica Séptima. Tradução minha.


τίνι τῶν πάρος, ὦ μάκαιρα Θήβα, 
καλῶν ἐπιχωρίων μάλιστα θυμὸν τεὸν 
εὔφρανας; ἦ ῥα χαλκοκρότου πάρεδρον 
Δαμάτερος ἁνίκ᾽ εὐρυχαίταν 
ἄντειλας Διόνυσον; ἢ χρυσῷ μεσονύκτιον νίφοντα δεξαμένα τὸν φέρτατον θεῶν, 
ὁπότ᾽ Ἀμφιτρύωνος ἐν θυρέτροις 
σταθεὶς ἄλοχον μετῆλθεν Ἡρακλείοις γοναῖς; 
ἢ ὅτ᾽ ἀμφὶ πυκναῖς Τειρεσίαο βουλαῖς; 
ἢ ὅτ᾽ ἀμφ᾽ Ἰόλαον ἱππόμητιν; 
ἢ Σπαρτῶν ἀκαμαντολογχᾶν; ἢ ὅτε καρτερᾶς Ἄδραστον ἐξ ἀλαλᾶς ἄμπεμψας ὀρφανὸν 
μυρίων ἑτάρων ἐς Ἄργος ἵππιον; 
ἢ Δωρίδ᾽ ἀποικίαν οὕνεκεν ὀρθῷ 
ἔστασας ἐπὶ σφυρῷ 
Λακεδαιμονίων, ἕλον δ᾽ Ἀμύκλας 
Αἰγεῖδαι σέθεν ἔκγονοι, μαντεύμασι Πυθίοις; 
ἀλλὰ παλαιὰ γὰρ 
εὕδει χάρις, ἀμνάμονες δὲ βροτοί, 
ὅ τι μὴ σοφίας ἄωτον ἄκρον 
κλυταῖς ἐπέων ῥοαῖσιν ἐξίκηται ζυγέν. 
κώμαζ᾽ ἔπειτεν ἁδυμελεῖ σὺν ὕμνῳ 
καὶ Στρεψιάδᾳ: φέρει γὰρ Ἰσθμοῖ 
νίκαν παγκρατίου: σθένει τ᾽ ἔκπαγλος ἰδεῖν τε μορφάεις: ἄγει τ᾽ ἀρετὰν οὐκ αἴσχιον φυᾶς. 
φλέγεται δὲ ἰοπλόκοισι Μοίσαις, 
μάτρωΐ θ᾽ ὁμωνύμῳ δέδωκε κοινὸν θάλος, 
χάλκασπις ᾧ πότμον μὲν Ἄρης ἔμιξεν, 
τιμὰ δ᾽ ἀγαθοῖσιν ἀντίκειται. 
ἴστω γὰρ σαφὲς ὅστις ἐν ταύτᾳ νεφέλᾳ χάλαζαν αἵματος πρὸ φίλας πάτρας ἀμύνεται, 
λοιγὸν ἄντα φέρων ἐναντίῳ στρατῷ, 
ἀστῶν γενεᾷ μέγιστον κλέος αὔξων 
ζώων τ᾽ ἀπὸ καὶ θανών. 
τὺ δέ, Διοδότοιο παῖ, μαχατὰν 
αἰνέων Μελέαγρον, αἰνέων δὲ καὶ Ἕκτορα 
Ἀμφιάρηόν τε, 
εὐανθέ᾽ ἀπέπνευσας ἁλικίαν 
προμάχων ἀν᾽ ὅμιλον, ἔνθ᾽ ἄριστοι 
ἔσχον πολέμοιο νεῖκος ἐσχάταις ἐλπίσιν. 
ἔτλαν δὲ πένθος οὐ φατόν: ἀλλὰ νῦν μοι 
Γαιάοχος εὐδίαν ὄπασσεν 
ἐκ χειμῶνος. ἀείσομαι χαίταν στεφάνοισιν ἁρμόσαις. ὁ δ᾽ ἀθανάτων μὴ θρασσέτω φθόνος, 
ὅ τι τερπνὸν ἐφάμερον διώκων 
ἕκαλος ἔπειμι γῆρας ἔς τε τὸν μόρσιμον 
αἰῶνα. θνᾴσκομεν γὰρ ὁμῶς ἅπαντες: 
δαίμων δ᾽ ἄϊσος: τὰ μακρὰ δ᾽ εἴ τις 
παπταίνει, βραχὺς ἐξικέσθαι χαλκόπεδον θεῶν ἕδραν: ὅτι πτερόεις ἔρριψε Πάγασος 
δεσπόταν ἐθέλοντ᾽ ἐς οὐρανοῦ σταθμοὺς 
ἐλθεῖν μεθ᾽ ὁμάγυριν Βελλεροφόνταν 
Ζηνός: τὸ δὲ πὰρ δίκαν 
γλυκὺ πικροτάτα μένει τελευτά. 
ἄμμι δ᾽, ὦ χρυσέᾳ κόμᾳ θάλλων, πόρε, Λοξία, 
τεαῖσιν ἁμίλλαισιν 
εὐανθέα καὶ Πυθόϊ στέφανον.

Sem comentários:

Enviar um comentário